Φοβού τη μοναξιά των social media

Νέα μελέτη έδειξε ότι οι μανιώδεις χρήστες των μέσων αυτών έχουν διπλάσιες πιθανότητες να αισθάνονται κοινωνικώς απομονωμένοι, σε σύγκριση με τους λιγότερο «κολλημένους» φίλους τους Μπορεί να αποκαλούνται «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» αλλά το facebook, το Instagram και το twitter δεν μας φέρνουν κατ’ ανάγκην πιο κοντά. Τουναντίον, οι νέοι που περνούν πολλές ώρες ασχολούμενοι με αυτά μπορεί να νιώθουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη μοναξιά απ’ όση οι συνομήλικοί τους που βλέπουν και κανέναν άνθρωπο διά ζώσης. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας μελέτης, η οποία έδειξε πως οι μανιώδεις χρήστες των μέσων αυτών είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αισθάνονται κοινωνικώς απομονωμένοι, σε σύγκριση με τους λιγότερο κολλημένους με τα social media φίλους τους.

Το εύρημα αυτό, που δημοσιεύεται στην Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής (AJPM), «μας υπενθυμίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν αποτελούν πανάκεια για όσους αισθάνονται μοναξιά» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μπράιαν Α. Πρίμακ, καθηγητής Ιατρικής και διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Τεχνολογίας και Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. Μελέτη-μαμούθ. Η νέα μελέτη, που είναι η μεγαλύτερη έως σήμερα για το θέμα, συμπεριέλαβε 1.787 εθελοντές ηλικίας από 19 έως 32 ετών, οι οποίοι συμπλήρωσαν ένα διαδικτυακό ερωτηματολόγιο για τη χρήση κάθε είδους μέσου κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, Google Plus, YouTube, LinkedIn, Instagram, Pinterest, Tumblr, Vine, Snapchat και Reddit) και για το επίπεδο της μοναξιάς που ένιωθαν. Η μέση διάρκεια χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ήταν 61 λεπτά την ημέρα. Όσοι εθελοντές...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ 27/3/2017 --2/4/2017

ΤΕΤΑΡΤΗ  29/3/2017

Ι.Ν.ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ   08:00     ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

                                     18:00     ΜΕΓΑΣ    ΚΑΝΟΝΑΣ 

ΠΕΜΠΤΗ 30/3/2017 

Ι.Ν. ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ   18:00     ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ   ( ΠΑΤΗΡ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/3/2017

Ι.Ν. ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ    08:00    ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

Ι.Ν.Π.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝ.   19:00   ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ , ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ 

ΣΑΒΒΑΤΟ  1/4/2017

Ι .Ν .Π.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝ.  07:30  ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

ΚΥΡΙΑΚΗ 2/4/2017

Ι.Ν.ΑΓ ΜΙΧΑΗΛ           07:30   ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  

5 Μαρτίου, Α΄ Κυριακή Των Νηστειών, Κυριακή Της Ορθοδοξίας

Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 – 843 μ.Χ.). Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος (717 – 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη. Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας. Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια. Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας. Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον. Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξακολουθούσαν να βασιλεύουν εικονομάχοι αυτοκράτορες. Στα 843 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανήλικου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες, και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες άσκησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με το Θεό. Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια.

Η ΚΥΡΑ- ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Έφτασε  η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής.

Για να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής και της νηστείας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την παράσταση της Κυράς Σαρακοστής!

 Η Κυρά Σαρακοστή λοιπόν είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο που έπαψε να τηρείται στις μέρες μας . Στην ουσία είναι ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο που είχαν οι παλιοί για να μετρούν τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Οι εβδομάδες είναι επτά, γιαυτό και η Κυρά Σαρακοστή έχει επτά πόδια. Ένα πόδι για κάθε εβδομάδα.

Η Κυρά Σαρακοστή έχει σταυρωμένα τα χέρια της, επειδή προσεύχεται, δεν έχει στόμα γιατί δεν μιλάει και γιατί νηστεύει, δεν έχει αυτιά για να μην ακούει. Όλα αυτά γιατί η περίοδος μέχρι το Πάσχα στην ουσία σημαίνει στροφή στον εσωτερικό μας κόσμο με σκοπό την κάθαρση μέσω της νηστείας, όχι μόνο των τροφών αλλά και των κακών μας συνηθειών: δεν βλέπουμε δηλαδή, δεν ακούμε και δεν σχολιάζουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά στρέφουμε την προσοχή μας στην δική μας βελτίωση.

Έτσι την Κύριακη 26 φεβρουαρίου στο πνευματικό κ¨εντρο της ενορίας Παναγίας Φανερωμένης τα παιδιά του κατηχητικού σχολέιου , υπό την καθοδήγηση των κατηχητριών έφτιαξαν τη δική τους κυρά σαρακοστή ! 

Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός και όρεξη για δημιουργία από όλα τα παιδιά .

Ανάμνηση Θαύματος Κολλύβων Αγίου Θεοδώρου Του Τήρωνος (Σάββατο Α΄ Νηστειών)

Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής – γι’ αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα – θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.

Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα.

Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα.

Έτσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα.Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα.Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Λάδι όχι, ελιές ναι· γιατί; († Ιωάννης Φουντούλης, καθηγητής της Λειτουργικής)

«Γιατί σε καιρό νηστείας νηστεύουμε το λάδι και τα ψάρια και τρώμε ελιές και αυγοτάραχο;» Η παλιά και αληθινή νηστεία συνίσταται στην πλήρη αποχή τροφής ή στην ξηροφαγία. Επειδή όμως αυτή δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί στις μεγάλες περιόδους των νηστειών του εκκλησιαστικού έτους, λόγω δύσκολων συνθηκών ζωής ή έλλειψης ζήλου, έχουν στην πράξη επινοηθεί διάφορες διευκολύνσεις, ώστε να είναι δυνατή η εφαρμογή της νηστείας από όλους τους πιστούς.

Στην αρχαία εποχή οι χριστιανοί μετά την ενάτη ώρα (3 μ.μ.) των νηστήσιμων ημερών κατέλυαν μόνο νερό και ψωμί. Σιγά-σιγά όμως όχι μόνο η διάρκεια της ολοκληρωτικής αποχής από τροφή περιορίστηκε στα συνηθισμένα και στις άλλες μέρες όρια γι αυτό μετατέθηκαν και οι Εσπερινοί της Τεσσαρακοστής και οι Προηγιασμένες το πρωί αλλά και άλλα είδη τροφών άρχισαν να χρησιμοποιούνται, όπως οι καρποί, τα όσπρια, τα οστρακόδερμα, τα μαλάκια κ.ο.κ.

Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορεί να κατανοηθεί και το ότι τρώμε ελιές κατά τις ημέρες που δεν τρώμε λάδι, και αυγοτάραχο κατά τις ημέρες που απέχουμε από ψάρια. Για το πρώτο μπορούμε να επικαλεστούμε το λόγο ότι οι ελιές τρώγονται ως καρπός, ενώ η απαγόρευση του λαδιού αφορά στα φαγητά που παρασκευάζονται με λάδι. Για το δεύτερο η δικαιολογία είναι λιγότερο εύλογη, αφού δεν ισχύει το ίδιο για το γάλα ή τα αυγά, αλλά και αυτά απαγορεύονται κατά τις νηστείες μας ως «καρπός… και γεννήματα ων απεχόμεθα» κατά τον 56ο κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Γνωρίζω πάντως ευλαβείς χριστιανούς που κατανοούν ότι πρόκειται για «οικονομία», και κατά τις ημέρες των μεγάλων νηστειών, όπως και την παραμονή που θα κοινωνήσουν, απέχουν και από ελιές και από αυγοτάραχο.

Είναι αλήθεια πως αυτή την ερώτηση την ακούμε συχνά από καλοπροαίρετους πιστούς και συχνότερα από μερικούς που ειρωνεύονται τις νηστείες. Θα μπορούσε και στις δύο περιπτώσεις να υπογραμμιστεί η ελαστικότητα και το φιλάνθρωπο των σχετικών εθίμων και των κανόνων της Εκκλησίας, που δεν έχουν σκοπό να εξοντώσουν τους ανθρώπους, αλλά να τους βοηθήσουν να ασκηθούν στην εγκράτεια και να κυριαρχήσουν στα πάθη τους. Αν τους σκανδαλίζουν οι τροφές αυτές, μπορούν να απέχουν από αυτές χωρίς κατά τον απόστολο να εξουθενώνουν τους «εσθίοντας» ή να «κρίνουν» (Ρω 14,3) την Εκκλησία για την φιλάνθρωπη τακτική της. Το να αναλάβει η Εκκλησία αγώνα για την εκκαθάριση των σχετικών με τη νηστεία εθίμων και των τροφών που τρώγονται ή όχι σ αυτήν, ούτε του παρόντος είναι ούτε μπορεί να μείνει πάντοτε μέσα στα όρια της σοβαρότητος. Εκείνο που πρωτεύει είναι ο τονισμός της ανάγκης της νηστείας και της πνευματικής ωφέλειας που προέρχεται απ’ αυτή, καθώς και η προσπάθεια για την κατά το δυνατόν συμμόρφωση των πιστών στις σχετικές εκκλησιαστικές διατάξεις, που αρκετά έχουν ατονήσει στις μέρες μας.

Η Ελληνική γλώσσα! ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ... ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ!!

Ένα ακόμη από τα πολλά που κυκλοφορούν περί της γλώσσας μας.

Αν και δεν είναι όλα ακριβώς όπως τα γράφει, έχει ενδιαφέροντα στοιχεία.

H Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft) Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος). Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από

Ο παπακαλόγερος Νικόλαος Πλανάς: Ο Άγιος των ημερών μας, 2 Μαρτίου 1932

Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι μία ἐποχὴ διχασμοῦ τῆς καρδιᾶς, σύγχυσης, χάους, φόβου (ὄχι ὑπαρξιακοῦ), ἀπληστίας, παραζάλης καὶ ἀνησυχίας. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ δίψα ἀλήθειας. Καὶ οὔτε ἀμείλικτα ἐρωτήματα ζωῆς ἀναζητοῦν κάποια ἀπόκριση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐνῷ ἡ λαχτάρα γιὰ μάθηση καὶ χορτασμὸ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ νοῦ σχεδὸν ἔχει νεκρωθεῖ. Συνάμα ἡ «ἀπολυταρχία τοῦ λογικοῦ» τείνει νὰ ἐπικρατήσει σ’ ἕνα σιδερένιο αἰώνα. «Στὴν ἐποχή μας, γράφει ὁ Ἰω. Θεοδωρακόπουλος, ἔγιναν ὅλα μηχανικὰ καὶ ἀπρόσωπα, δηλαδὴ ἀνώνυμα, ἐξωτερικά⋅ ἔχασαν δηλαδὴ τὴν ἐσωτερικότητά τους. Καὶ ἡ ἀνωνυμία αὐτὴ εἶναι ἡ κύρια πηγὴ τῆς σύγχρονης διαφθορᾶς». Ὑπάρχει λοιπὸν στὸν κόσμο ἡ ἀγωνία τοῦ ἀδιέξοδου, ἔτσι ὅπως τὴ δίδαξαν ὁ Νίτσε, ὁ Σάρτρ, ὁ Καζαντζάκης καὶ ἄλλοι πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἔβγαλαν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ σιγουριὰ τῆς ἐγκοσμιότητας καὶ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ; Ὡστόσο ὁ «Ἐκκλησιαστής» λέει: «Τὸν Θεὸ φοβοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ἄνθρωπος» (ἔχει καθῆκον κάθε ἄνθρωπος). Ποὺ θὰ πεῖ ὅτι ὅποιος συνειδητὰ ζεῖ μέσα στὸ ἔδαφος καὶ στὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνάμα βιώνει σωστὰ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καμιὰ ὑπέρμετρη τραγικότητα, θλίψη, ἀδιέξοδο καὶ ἀπειλὴ δὲν πρέπει νὰ φωλιάζει στὴν καρδιά του.

Κανένα δίλημμα δὲν πρέπει νὰ κάμψει τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ χριστιανοῦ στὸ Θεό. «Μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ πίστευε» μᾶς παραγγέλνε ὁ Κύριος. Βέβαια, τοῦτοι οἱ καιροί, ἕνεκα τῆς μεγάλης πνευματικῆς τους καθίζησης ἀπαιτοῦν μία ξεχωριστὴ κατάθεση προσωπικῆς καὶ συλλογικῆς προσπάθειας, ἀφοῦ ἀκόμα καὶ ἡ ἁγιότητα ἀποτελεῖ ἕνα «λησμονημένο ὅραμα». Καὶ εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ ἔχουν ποιότητα ζωῆς

ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Έχω την καρδιά και το πρωί φοβάμαι τον ίλιγγό μου… έχω και αυτό το αυχενικό και δεν πάω και στους γιατρούς, για να μη με γυμνώνουν· γι’ αυτό δεν πάω. Και προτιμώ να υποφέρω. Το ’79 κάποτε αδιαθέτησα και εντρεπόμουν να πάω στον γιατρό, δεν είχα πάει ποτέ μου σε γιατρό, έγινα 59 χρονών. Και είπαν οι γιατροί ότι 99% ήταν καρκίνος σ’ ένα σημείο του σώματός μου. Κι εγώ πήγα τρεις φορές στην Αθήνα. Είπε ο γιατρός να με δη, αλλά εγώ ντρεπόμουνα, δεν ήθελα να με δη και γύριζα πίσω. 14.000 (δραχμές) την ημέρα (πλήρωσα). Και έλεγα (στον εαυτό μου): «Κάθομαι στο Μοναστήρι μου και ασκητεύω και, όταν έρχωμαι εδώ πέρα, να εκθέτω το σώμα μου γυμνό;». – Εγώ είμαι ιερέας, (είπα) με συγχωρείτε, με γυμνώνετε και με πιάνετε το σώμα μου, να με βλέπετε το σώμα μου. Νοιώθω ότι αμαρτάνω. – Πάτερ μου, λέει (ο γιατρός), δεν κάνετε αμαρτία. – Με συγχωρείτε, λέω, εγώ είχα αρχές από παιδί, αρχές πνευματικές, και τώρα πώς να ξεντυθώ; Μου λέει (ο γιατρός): – Βγάλε το ράσο σου. – Πώς να βγάλω το ράσο μου, γιατρέ μου; (Το βγάζω και) μένει τ’ αντερί. Μου λέει: – Βγάλε τ’ αντερί. Πώς να βγάλω τ’ αντερί; Νομίζω πως είμαι κανένας κοσμικός και νομίζω πως κάνω πράξεις κακές. Δεν τις έχω κάνει, αλλά σας ζητώ συγγνώμη για την φράση μου. Με πιάνει η πίεση. Ανεβαίνει, πάει 25. Μου ‘δωσε ο γιατρός φάρμακα για (την) πίεση, και παθαίνω υπόταση και πάει μέχρι 8 και, όταν λειτουργώ, με πιάνει μία θαμπάδα στα μάτια μου και νέκρα. Με κόβει κρύος ιδρώτας. «Γιατρέ μου, να σου πω την αλήθεια, δεν έχω πίεση, εγώ απ’ την ντροπή μου που με βλέπεις, με συγχωρείτε, πότε 9 έχω, πότε 10, 11, 12, 13, δεν έχει όρια η πίεση η δική μου». Λέει, «κόψε τα φάρμακα». Έκοψα τα φάρμακα και είμαι καλύτερα χωρίς το φάρμακο που έπαιρνα. *** Τι να κάνωμε τώρα; Επέμεινα στο Μοναστήρι, έχω 38 χρόνια, μένω εδώ στο Μοναστήρι μ’ όλη μου την ψυχή. Αλλά μ’ έδωσε ο Θεός δοκιμασίες. Κάθε τρεις μήνες, πάω στην Αθήνα και εκθέτω το σώμα μου στους γιατρούς και γυρίζω. Αυτό κάνω, παιδιά μου. Πάω και με βλέπουν οι γιατροί, σας ζητώ συγγνώμη, παιδιά μου… Και με βλέπει ο γιατρός, με κάνει μία εξέταση στην καρδιά –έχω βηματοδότη, δεν λειτουργεί καλά– και με την κούραση που έχω από τον κόσμο… Περνάει πολύς κόσμος από το Μοναστήρι, χιλιάδες κόσμος, θέλω να τους δω τους ανθρώπους, αλλά τι να (πρωτο)δω; Χθες περάσανε καμμιά σαρανταριά άτομα, ήτανε απ’ το Άργος. Έκλαιγε λοιπόν, (κάποιος και έλεγε): «Πάτερ μου, την ευχή να πάρωμε». Ειδοποιούν πολλοί να ‘ρθουν στην Μονή και τους λέω «δεν μπορώ, δεν μπορώ» αλλά τους εξυπηρετώ. Τι να κάνω; Κάνω το σταυρό μου, βάζω το πετραχηλάκι μου, βοηθάει ο άγιος Δαυΐδ. Μας δυναμώνει και η Χάρις. Τώρα με πειράζει και ο διάβολος και λέει: «Όλη σου τη ζωή φάρμακα θα παίρνης;». Αν ήμουν σε καμμιά ερημιά, δεν θα ‘παιρνα. Ίσως να μην αρρωστούσα με καρδιές και παθήσεις που έχω. Αλλά τώρα που τα ‘δωσε ο Θεός, τι να κάνωμε, «δόξα τω Θεώ». Όλα τα καλά δεν πρέπει να τα ‘χουμε. Και τώρα πάω και παίρνω τα φάρμακα 7-8 την ημέρα. Ή απ’ τις αμαρτίες μου τώρα, ή απ’ την καλωσύνη του ο Θεός με δοκιμάζει, αλλά λέω «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο». *** Έχω πολλές αρρώστιες, αλλά παρακάλεσα τον άγιο Δαυΐδ να έχω τις δοκιμασίες αυτές, αλλά να μου δίνη υπομονή, και να μην είναι κάτι σοβαρό. Να μην έχω τίποτα ζάχαρο. Να μπορώ να τρώω δύο φέτες ψωμάκι την ημέρα, γιατί φαγητά δεν τρώω, με συγχωρείτε για τη φράση μου, αλλά λίγο ψωμάκι το θέλω. Από μικρό παιδί έτρωγα πάντα το ψωμάκι. Τουλάχιστον να τρώω δύο φέτες ψωμάκι και λίγο νεράκι και τίποτα άλλο δεν θέλω. Ε! βοήθησε ο άγιος και δεν έχω τίποτα το σοβαρό, μόνο αυτή την βραδυκαρδία. Αλλά δεν απελπίζομαι και λέγω, «Δόξα τω Θεώ». Όταν τελειώση η προθεσμία μου, θα φύγω από αυτή την ζωή. Τουλάχιστον να είμαστε κοντά στον Θεό και να μας βρη ο Θεός όπως θέλει. Μία Μεγάλη Τεσσαρακοστή, σας ζητώ συγγνώμη για τη φράση μου, και το λάδι το νηστεύαμε· και πήρα 480 χάπια το ’80, μου δώσανε οι γιατροί από την Αθήνα, και δεν έπαθα τίποτε. Ποτέ δεν μ’ αδίκησε ο Θεός. Ποτέ δεν μ’ έβλαψε ούτε η νηστεία, ούτε οι παθήσεις, ούτε τίποτε. Από παιδί είχα συνηθίσει. «Δόξα τω Θεώ». Δοξάζω τον Θεό, με συγχωρείτε, μ’ ευχαριστεί που έρχονται αυτές οι άγιες ημέρες της Μ. Τεσσαρακοστής. Περισσότερο αγωνίζονται αυτοί οι χριστιανοί στον κόσμο. Εγώ δεν κάνω τίποτε. Τώρα στο τέλος κοιτάζω την υγεία μου. Πρώτα, δεν πήγαινα σε γιατρό. Εξήντα έξι χρόνια ζω, ποτέ δεν με αδίκησε ο Θεός. Μου λέει κάποιος: «Σου έδωσε αρρώστιες ο Θεός, γιατί να σου τις δώση, αφού πιστεύεις στον Θεό;». Τι να κάνουμε; και Εκείνος έχυσε το Πανάγιό Του Αίμα πάνω στον Σταυρό, τον καρφώσαμε, είπε «διψώ» και του δώσαμε ξύδι μετά χολής μεμιγμένον. Εγώ, δόξα τω Θεώ, πάω σε κανέναν γιατρό, παίρνω και κανένα φάρμακο, Δόξα τω Θεώ, είμαι πολύ καλά στο Μοναστήρι μου, στο σπίτι μου εδώ μέσα. Εκείνος τι υπέμεινε για μας; Και οι Άγιοί μας τόσα πάθανε! Ο Θεός δοκιμάζει. [Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)». Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016].

Κάθε φορά που βρισκόμαστε, ως μέλη της Εκκλησίας, σ’ αυτή την κοινή πορεία, που η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής μας καλεί, μας φαίνεται πως μας περιμένει δυσκολία μεγάλη. Η νηστεία και οι ακολουθίες φαντάζουν εμπόδια, που οι δυνάμεις μας δεν θα αντέξουν. Όμως γρήγορα ανακαλύπτουμε πως πίσω από τον πειρασμό αυτό ξεπροβάλλει μια γλυκύτητα, μια βαθειά ανάπαυση. Νιώθουμε πως η πορεία αυτή προχωρά πιο εύκολα απ’ ό,τι περιμέναμε και πως την απολαμβάνουμε. Γιατί, τόσο η νηστεία όσο και οι πολλές ακολουθίες, δεν γίνονται βάρη αλλά δυνατότητες που ευκολύνουν την πορεία και τη χαροποιούν. Ό,τι και να πει κανείς για θέματα εμπειρικά, δεν θα καταφέρει να εξηγήσει τελείως, αν ο άλλος δεν τα ζήσει. Το «γεύσασθε και ίδετε» της Αγίας Γραφής είναι αλήθεια! Έτσι και η Σαρακοστή ως πορεία, κατανοείται, όταν νηστέψουμε κι όταν συμμετέχουμε, ανάλογα με τις συνθήκες που ζει ο καθένας, στα Μεγάλα Απόδειπνα, στις Προηγιασμένες, στους Χαιρετισμούς, στις Λειτουργίες. Τότε συν-πορευόμαστε με τους άλλους και η συν-πόρευση προκαλεί δύναμη, χαρά, αίσθηση κοινής πνευματικής ζωής που είναι Βασιλεία Θεού. Ασφαλώς η κάθε πορεία έχει τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της. Γι’ αυτό χρειάζεται η γνώση και η πείρα όσων τη βάδισαν. Οι Άγιοι Πατέρες και όσοι χριστιανοί έζησαν με συνέπεια τη Μ. Σαρακοστή μας προειδοποιούν ότι ο διάβολος πολεμά ύπουλα και με μαεστρία αυτούς που προσπαθούν να νηστέψουν, ν’ αγωνιστούν, να πορευτούν «το στάδιο των αρετών». Η επιμονή όμως, η υπακοή και η ταπείνωση, μαζί με την καρδιακή προσευχή, θα συνθλίψουν τις παγίδες του και τότε θα φτάσουμε με χαρά στην ολόφωτη νύκτα του Πάσχα. Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες ζωής μας σήμερα δεν βοηθούν στην ηρεμία, στη σιωπή, στην αυτοσυγκέντρωση. Κάτι που στο παρελθόν ήταν δεδομένο, σήμερα θα πρέπει να το παλεύεις για να το έχεις. Ίσως είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε πως η άσκηση της εποχής μας συνίσταται στην προσπάθεια να μαζέψουμε το νου που διασκορπίζεται σε πολλές υποθέσεις· να σιωπήσουμε από τις περιττές και άσκοπες κουβέντες στα τηλέφωνα και στις συναντήσεις· να μελετήσουμε την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων – που τα βρίσκουμε εύκολα – φιλοσοφώντας κάποιες φορές τα γραφόμενα. Η Εκκλησία δεν ζητά να κάνουμε τα ακατόρθωτο. Ζητά να γίνει αυτό που μπορεί ο καθένας, καταθέτοντας έτσι τη θέληση και την επιθυμία του να ζήσει τη ζωή του Χριστού. Οι όποιοι πειρασμοί θα φύγουν όπως τα σύννεφα που κρύβουν τον ήλιο. Σημασία έχει ο ήλιος. Ας μην τονίζουμε τις όποιες δυσκολίες, μένοντας σ’ αυτές χωρίς να βαδίζουμε με θάρρος. Στο τέλος της πορείας, όσο κουραστική και να είναι, βρίσκεται η εμπειρία της Αναστάσεως, που καμιά δυσκολία και κανένας πειρασμός δεν μπορεί να καλύψει τη χαρά της. Ο Χριστός έφτασε στην Ανάσταση με αίμα και δάκρυ, με πόνο ψυχικό και σωματικό, μέσα από το Σταυρό και τον Τάφο. Η δική μας πορεία προς την Ανάστασή Του δεν έχει τις δυσκολίες Του. Ας πορευτούμε λοιπόν με μετάνοια, σταδιακά και σταθερά, μαζί με τους αδελφούς μας, την πορεία της Μ. Σαρακοστής για να φτάσουμε στην «εορτή των εορτών», στο Πάσχα του Κυρίου και το δικό μας.